Zaburzenia Alison

Na filmwebie, wśród fanowskich komentarzy pojawiła się ciekawa analiza postępowań Alison. Jej autorem jest Prettylitteliars.

Obejrzałam drugi odcinek czwartego sezonu i doszłam do wniosku, że Alison definitywnie w najlepszym razie cierpiała na zaburzenia społeczne/osobowościowe/natury psychicznej.

Dowody:

1. Cała ta siatka powiązań, sojuszy, uzależniania innych od własnej osoby wskazuje na silne lęki społeczne, na próbę ochrony przed innymi ludźmi. [Emily, Aria, Spencer, Hanna, Jenna, Mona, Toby]

2. Związki ze starszymi, dojrzalszymi mężczyznami, w których początkowo grała rolę deprawowanej lolitki – ani kobiety, ani dziecka, która uzależniała ich od siebie po to, by później szantażować [Ian]

3. Niezdolność do stworzenia opartego na prawdzie i akceptacji związku.

4. Zmiana osobowości – niezadowolenie z życia jakie powinna/musiała prowadzić, bunt i w konsekwencji próba stworzenia idealnego związku (który nigdy nie byłby możliwy) jako Vivian Darkbloom [Duncan]

5. Szantaż, wykorzystywanie własnych atutów cielesnych do podporządkowania sobie męskich sprzymierzeńców. [Lucas, Mona, Toby, dziewczyny]

6. Manipulacja uczuciami i emocjami. [dziewczyny]

7 Brak poczucia odpowiedzialności za swoje działania. [jenna]

8. Brak wstydu, poczucia winy i skruchy, niezdolność odczuwania głębokiej troski o drugiego człowieka [Byron, Ian, dziewczyny]

9. Kontakty międzyludzkie są tu znikome, nastawione na eksploatację drugiej osoby. [dziewczyny]

10. Nieprzywiązywanie się do drugiego człowieka, brak reakcji na zaufanie, miłość i czułość [Emily, Ian, Duncan]

Znalazłam kilka zaburzeń u Ali: jest to osobowość socjopatyczna, mająca narcystyczne zaburzenie osobowości i obsesje.

Narcystyczne zaburzenia osobowości:

– pretensjonalne poczucie własnego znaczenia (np. wyolbrzymianie osiągnięć i talentów, oczekiwanie bycia uznanym za lepszego bez współmiernych osiągnięć)

– zaabsorbowanie fantazjami o nieograniczonych sukcesach, władzy, błyskotliwości, pięknie lub idealnej miłości

– wiara, że jest się kimś „szczególnym” oraz wyjątkowym i, że można być w pełni zrozumianym tylko przez innych „szczególnych” ludzi

– przekonanie, że powinno zadawać się jedynie z ludźmi czy instytucjami o szczególnym, bądź wysokim statusie

– wymaganie nadmiernego podziwu

– poczucie wyjątkowych uprawnień (entitlement), czyli wygórowane oczekiwania co do szczególnie przychylnego traktowania lub automatycznego podporządkowania się przez innych    narzucanym im oczekiwaniom

– eksploatowanie innych, czyli wykorzystywanie ich do osiągnięcia swych celów

– brak empatii: niechęć do honorowania lub utożsamiania się z uczuciami i potrzebami innych

– częsta zazdrość o innych lub przekonanie, że inni są zazdrośni o nas lub zazdroszczą nam

– okazywanie arogancji i wyniosłych zachowań lub postaw

W przypadku Alison manipulacja polega na zabezpieczeniu sobie wyjścia ewakuacyjnego, stworzenia furtki, dzięki której będzie mogła zrobić to, co chciała zrobić i zniknąć w atmosferze tajemnicy. Nienasycona żądza poszukiwania doznań zarówno miłosnych [ Ian, Toby, Byron, Wilden], emocjonalnych [flashback z upiornego domu i udział Noela], oraz psychologicznych [to jak szantażowała matkę] i brak dojrzałości, a nawet powiedziałabym infantylizm, czyniły z niej swego rodzaju krzyżówkę l’enfant terrible, femme fatale i lolity. Nie wchodząc w dogmatykę freudowską, powiem, że częsta nieobecność ojca, to że winę za to w jej mniemaniu ponosiła matka, swoisty kompleks Elektry (występujący u dziewczynek 3-6 lat, podświadoma i stłumiona skłonność płciowa do ojca i strach przed odwetem matki, jako rywalki budzącej nieuświadomioną wrogość dziecka) stworzyły z niej nieugiętą, nie cofającą się przed niczym, diablo inteligentną manipulatorkę.

Kłamczuchy
Traktowała je tak,  jak mała dziewczynka traktuje lalki, naprzemiennie: jedną wynosi nad niebiosa, podczas gdy drugą gani. Wytwarza między nimi a sobą rodzaj krępującej zależności, opartej na sekretach, szantażu [Spencer], drwinach [Hanna], lekkim lekceważeniu [Aria] i patologicznej zażyłości [Emily].

Szydziła z nich, manipulowała nimi, będąc mimo wszystko w stanie je od siebie emocjonalnie uzależnić: czuły się lepszymi niż reszta, niż biedna, żałosna Mona, ślepa Jenna czy dziwaczny Toby. Była idealnym lalkarzem, po mistrzowsku pociągając za sznurki biedne, niepewne własnej wartości dziewczęta.

Myślę, że był to złozony proces opierający się na podobnej, choć o wiele prostrzej zasadzie co system „Głód”-„Sytość” w naszych mózgach.

Przedstawię to w postaci równania

Początkowe zaburzenia postrzegania/fobie/obsesje [powstałe na etapie prenatalnym] + doświadczenia okresu niemowlęcego i wczesnoszkolnego [rzadka obecność ojca, gniew na matkę, pierwsze próby manipulowania nią] + poczucie alienacji [jedyna córka rodziców, do czasu wieku szkolnego pozbawiona jakichkolwiek równieśniczek, pojawienie się lęku, że a nuż im się nie spodoba, próba stania się lepszą, ładniejszą, początek mitomanii] + okres późnoszkolny [zdobycie miejsca Queen Bee, nieustanna czujność, niszczenie wrogów, obrona swojego „terytorium”, nienawiść do starszych [i ładniejszych rywalek] + okres dojrzewania [pierwsza miesiączka, przerażenie i lęk przed publicznym krwawieniem, unikanie wyjść, onieśmielanie nowo poznanych osób, próby tworzenia aliansów] + okres przed i po seksualny [odkrycie wrażenia, jakie wywiera na mężczyznach, dowartościowanie, wynikające z atrakcyjności seksualnej, pierwsze związki ze starszymi mężczyznami, fascynacja seksualna, pierwszy stosunek, lęk przed ciążą, a co za tym idzie, z utratą tego, co osiągnęła i strach przed napiętnowaniem] = osobowość narcystyczno-socjopatyczna

Proponuję obserwować ten temat na filmwebie http://www.filmweb.pl/serial/S%C5%82odkie+k%C5%82amstewka-2010-556945/discussion/Zaburzenia+Alison,2227389, ponieważ autorka wie, co mówi i jak sama napisała to nie jest nawet połowa tego, więc pewnie coś jeszcze napisze.